Ratko Radovanović / Ратко Радовановић

Sa Wikipedije, slobodne enciklopedije

Ratko Radovanović, rođen u Nevesinju 16. septembra 1956. godine. Igrao na poziciji centra, visok 210 cm.

Košarkom se počeo baviti u Sarajevu, u ekipi Bosne 1972. godine. Nakon jednogodišnjeg juniorskog staža postao je prvotimac Bosne, i od 1973. vježba pod kontrolom trenera Tanjevića. Godine 1973. debitovao je u omladinskoj reprezentaciji Jugoslavije. Za "A" reprezentaciju odigrao je više od 150 utakmica. Sa reprezentacijom Jugoslavije osvojio je zlatne medalje - Balkana, Evrope, svijeta i olimpijsko zlato! Sa ekipom Bosne bio je dvostruki prvak Jugoslavije i pobjednik Kupa Jugoslavije. U dresu Bosne bio je prvak Evrope! Za prvi tim Bosne odigrao je 500 utakmica i postigao oko 10.000 koševa. Godine 1980. proglašen je za najboljeg sportistu Bosne i Hercegovine.

Alfa i Omega kluba iz Železnika

izvor: adriaticbasket.com

Za predsednika FMP-a Ratka Radovanovića, rođenog Nevesinjca koga svojataju Nikšićani, a Sarajlije obožavaju, kažu da je „alfa i omega" kluba iz Železnika. Čini se, sa punim pravom. Jer, otkada je 1996. godine postao desna ruka prvog čoveka kluba Nebojše Čovića, krenuo je vrtoglavi uspon čete iz predgrađa. Panteri su od tada tri puta osvojili Kup Radivoja Koraća, a 2004. u Zagrebu domogli su se i šampionskog prstena Goodyear lige. 

Radovanović je bio prvi centar Bosne 1979, kada su „studenti" osvojili Kup šampiona Evrope. Sarajevska basket raja ga nije zaboravila, priredila mu je fenomenalan doček kada je sa FMP-om 2005. gostovao u Skenderiji.

» Kako sam izašao na parket, aplauz je bez prestanka trajao bar tri minuta. Svi su stajali, bilo je prosto neverovatno. Čovek živi za takve trenutke, imponuje mi što me navijači Bosne nisu zaboravili posle toliko godina. Išao sam u Sarajevo posle rata, ali to je bio prvi put da sam tamo bio zvanično,« kaže Radovanović.

O danima u Bosni govori jednostavnim jezikom, uz vedar izraz lica. Inače, skoro uvek je tako. Slavni Raša je drugačiji samo kada FMP gubi, a to je poslednjih sezona jako retko.

» Kada odem u Sarajevo nigde ne mogu da platim račum. Bilo da sednem u kafić, restoran ili taksi, svi me prepoznaju. Ništa se nije promenilo, Sarajevo obožava košarku, na svakom koraku se samo o njoj priča. Stariji, ali i mlađi poštuju ono što sam uradio za Bosnu.«

A uradio je mnogo, statističari su izračunali da je za Bosnu odigrao preko 500 utakmica, postigao oko 10.000 poena.

» Bilo je to doba kada je košarka u SFRJ cvetala. Osvojili smo sve što smo mogli, ali zamislite kakav je kvalitet basketa u Jugoslaviji bio kada su 1978. u finalu Kupa Radivoja Koraća igrali Partizan i Bosna. Uvek ističem primer Branka Skročea, igrača Zadra. Ubacivao je po 35 poena, ali se nije makao sa klupe reprezentacije. Jednostavno nije bilo mesta pored Slavnića, Kićanovića, Dalipagića, Delibašića. U ligi je bilo 12 potpuno izjednačenih timova, svi su imali po dve, tri istinske zvezde. Tribine Skenderije su uvek bile pune, svaki vikend je bio praznik košarke.«

Posle dramske pauze, Radovanović je uzeo gutljaj kapućina i nastavio:

» Izgubio se šmek 70-tih i 80-tih, najlepših godina naše košarke. U to vreme igrali smo košarku i nismo ni pitali za platu. Ako si pravi, pare će sigurno doći. Danas je novac ekvivalent svih vrednosti. Sa tim problemom bori se menadžment svakog kluba na ovim prostorima, pa i ja.«

Četu iz Železnika na kraju svake sezone napusti nekoliko prvotimaca i nosilaca igre, ali panteri uvek imaju tim za respekt. 

» Konkurentima, kolegama iz drugih timova, uvek kažem da nemaju pojma šta ih tek čeka sledeće sezone. Kada smo osvojili Goodyear ligu 2004. napustilo nas je sedam igrača. Sledeće sezone uzeli smo Kup Koraća. Mnogi su se pitali kako? Međutim, samo se desilo ono što smo predvideli. Kada se dovodi igrač, nije dovoljno gledati dobru statistiku, već treba imati njuha, osetiti da li je zaista potreban, da li može da postane zvezda ili samo dobar klupski igrač. Svakodnevno sam u potrazi, ali moram da priznam da i Nebojša Čović ima dara da prepozna talenta. Igrao je dugo košarku, odlično je kapira.«

FMP u Sarajevo dolazi sa mladim timom (Vasić, Rašić, Ilić, Marinović, Savanović...), na čelu sa nešto iskusnijim kapitenom Brankom Jorovićem, željan dokazivanja, iako je već potrdio velike mogućnosti i na euro-sceni. Panteri su recimo ove sezone tukli skupoceni ruski UNICS u Železniku. 

» U redu za afirmaciju tek čekaju Labović, Teodosić, Erceg, Raduljica... Nameravamo da ekipu držimo na okupu nekoliko godina.«

Osim u Bosni, Radovanović je igrao u Parizu (1983-86) i Veneciji (1987-90). Za oba mesta ga vežu lepe uspomene.

» Prva sezona u Parizu mi je bila najlepša u karijeri. Igrao sam sa Draganom Kićanovićem i stvarno smo uživali. Onda se on vratio u Jugoslaviju, ostavio je košarku. U Parizu mi se rodio sin Stefan, a u Veneciji ćerka Sara.«

Koliko je bio popularan u Veneciji najbolje govori podatak da je dobio „Zlatnog lava".

» Jedini sam sportista koji je dobio to laskavo priznanje,« ističe Radovanović, jednostavan čovek, paradigma uspeha.

Sa reprezentacijom stare Jugoslavije, veliki Raša je osvajao svetsko, evropsko i olimpijsko zlato. 

Освојене медаље
Олимпијске игре
Злато	1980. Москва	Југославија
Бронза	1984. Лос Анђелес	Југославија
Светска првенства
Бронза	1986. Шпанија	Југославија
Европска првенства
Бронза	1987. Грчка	Југославија

Dražen Dalipagić / Дражен Далипагић

(Serbian Cyrillic: Дражен Далипагић)

Dražen Dalipagić born November 27, 1951 in Mostar, Bosnia and Herzegovina, Yugoslavia), is a retired Serbian basketball player. He was one of the most dominating players in Europe during the late 1970s and early 1980s.

He finished high school in the Mostar Technical School and college in Belgrade Teachers College. He served in the army in 1979.

Dražen, widely known by his nickname Praja, started playing basketball at the age of 19 and two years later, in 1973, Dalipagic played the first of his 243 games as a member of the Yugoslavian National Team, winning his first of three gold medals at the European Championships. His four medals in the World Championships (Silver, 1974; Gold, 1978; Bronze, 1982 and 1986) are international basketball records. A three-time Olympian, Dalipagic was instrumental in the Yugoslavian team's capturing the 1980 Olympic Gold Medal.

He was elected the best athlete of Yugoslavia in 1978, Dalipagić is one of the most decorated athletes in Yugoslavian history.

While playing for Partizan Belgrade (1971-78, 1979-80, 1981-82) he was named European player of the Year in 1977, 1978 and 1980. In 1976 he led Partizan Belgrade to Yugoslavian League title, and to FIBA Korac Cup in 1978.

Between 1973 and 1986 he played 243 games for the Yugoslavian Men's Basketball National Team, winning the Basketball World Championship in 1978 and the Olympic Gold Medal in 1980. Dalipagic was enshrined to the Basketball Hall of Fame as a player on September 10, 2004. In 2007, he was enshrined in the FIBA Hall of Fame.

------------------

Drazen Dalipagic was one of the highest-scoring players in European history and was virtually unstoppable when the ball was in his hands. His polished offensive game and court awareness belied the fact that Dalipagic did not start playing basketball until 1971 at the age of 19. Two years later, Dalipagic won his first gold medal at the 1973 European Championships. In seven seasons playing for Belgrade Partizan, the sharpshooter averaged better than 33 points per game and was the team's undisputed leader. As further testament to his scoring prowess, Dalipagic scored 50 or more points on 15 different occasions and once scored 70 points for his Reyer Venice team. Dalipagic's scoring exploits and all-around game made him a three-time winner of the coveted European Player of the Year award. With 12 medals in European, World, and Olympic competition, Dalipagic is one of the most decorated athletes in Yugoslavian history.

------------------

Dražen Dalipagić - Medal record
Competitor for  Yugoslavia
Men's Basketball
Olympic Games
Silver	1976 Montreal	Team Competition
Gold	1980 Moscow	Team Competition
Bronze	1984 Los Angeles	Team Competition
World Championship
Silver	1974 Puerto Rico	Team
Gold	1978 Philippines	Team
Bronze	1982 Colombia	Team
Bronze	1986 Spain	Team
European Championships
Gold	1973 Spain	Team Competition
Gold	1975 Yugoslavia	Team Competition
Gold	1977 Belgium	Team Competition
Bronze	1979 Italy	Team Competition
Silver	1981 Czechoslovakia	Team Competition

From Wikipedia, the free encyclopedia